Koksmuts

Vrijdagmiddag was ik op tijd thuis, er stond een culinair avondje op het programma. De schoonfamilie had een etentje verdiend en in dit kader had ik chef kok Tom Hartjes gevraagd om thuis voor ons te koken. Schijnt een trend te worden; mensen die heel (maar dan ook: heel) lekker willen eten, maar een dame van 3 jaar en één van 7 weken het niet willen aandoen om 4 uur stil te zitten in een restaurant.

Julia was die ochtend al druk wezen knutselen, ze had een prachtige koksmuts voor papa gemaakt. Ook zij keek uit naar de komst van foodmaster Tom. Al snel bleek dat de gangen op het bord nóg beter tot leven kwamen dan op papier. Tonijn, coquilles, Black Angus… nooit geweten dat mijn keuken dit spektakel kon uitserveren.

Naast de gezelligheid met de schoonfamilie (serieus) en de overheerlijke spijzen, ben ik eveneens zeer positief verrast door de wijze waarop Tom het concept home cooking uitdraagt:

• Hij kookt, maar je hoort hem niet. Af en toe komen er teksten over tafel waarbij je je later pas realiseert dat er ook nog een kok in huis was die meeluisterde.
• Iedere vraag over het eten wordt met passie en zeer uitgebreid beantwoord.
• En… na het eten is de keuken schoon, met een hoofdletter S. Geen afwas, geen vuil, alsof er nooit een diner heeft plaatsgevonden (over peak-end rulegesproken!).

Het etentje was alsof de gangen uit zichzelf op het bord verschenen, zonder dat er mensenhanden aan te pas kwamen. Ik heb ervaren dat de beste service misschien wel die service is, waarvan je later pas doorhebt hoe goed deze was.

Tom pakt zijn servies in, laat nog een heerlijk flesje wijn staan en stapt in zijn busje voor een lange trip naar Ede. Ik heb hem de hele avond trouwens niet zien eten, ik vraag me af of deze Master Chef wel ‘ns een vette Big Mac bij de Drive heeft gepakt…

De volgende ochtend rij ik met Julia naar het dorp. “Wat was het lekker gisteravond, hè pap? “Maar ik wil dat jij de volgende keer de kok bent, want anders kun je nooit je koksmuts opdoen.”