We schrijven maart 2009. Het is de eerste keer dat we een nieuwe website zullen lanceren. We zijn zeer terughoudend in het investeren in Google, we vinden het lastig om een methode de vinden om de lancering offline bekend te maken. Totdat we een telefoontje krijgen van het gevolg van toenmalig burgemeester van Groningen, de heer J. Wallage…
Het zit namelijk zo. Wallage bezocht graag bedrijven om feeling te hebben en te houden met het economische wel en wee van zijn mooie stad. Jong ondernemerschap kon helemaal rekenen op zijn aandacht. In dat kader kwam hij ook bij ons op bezoek, op ons kantoor van circa 30 vierkante meter, vol met computers, ambitie en jeugdige branie. En ik zal u eerlijk vertellen, het was destijds lastig om in te schatten of meneer Wallage genoot van zijn kennismaking met ons, maar niet veel later konden we concluderen dat ons afgegeven visitekaartje spoedig zou gaan leiden tot één van de meest bijzondere ontmoetingen (zo niet, dé meest bijzondere) uit mijn carrière.
Drie ‘broekies’ zijn onder de indruk van het koninklijke bezoek
Meneer Wallage bleek namelijk zitting te hebben in een werkgroep om een bezoek van H.K.H. Prinses Máxima aan Groningen invulling te geven. En je raadt het al, de burgervader adviseerde dat De Mediacentrale dan zeker een bezoekje verdiende. De Mediacentrale, het kantoorpand waar we toen enkele jaren zaten (en anno 2024 nog steeds zitten), en onderdak bood aan vele jonge ondernemers die droomden om vanuit Groningen de wereld te veroveren. Lang verhaal kort: of het ons leuk leek om het koninklijke bezoek te ontvangen…
Vanaf dat moment sloeg mijn hartslag overuren, poetsten we ons kantoor totdat de verf van de muur verdween, stond ik dagelijks mijn nieuwste pak door te passen voor de spiegel en oefende ik ‘mijn loopje en hand shake’ op willekeurige vreemden, om vervolgens te vragen of de kennismaking met mij professioneel, indrukwekkend en nonchalant overkwam…
In het voorgesprek dat we met een vertegenwoordiger van het koningshuis hadden (wat vooral ging over de het minieme aantal minuten voor het gesprek en de restricties die hieraan werden gesteld), bekroop Ewald, Ivo en mij het gevoel dat we iets moesten bedenken waardoor niet alleen wij, maar ook de prinses het bezoek zich zou kunnen herinneren. Nou ja, laat ik het zo zeggen: Mocht haar man Willem haar ’s avonds vragen: “Schat, hoe was je dag?”, dat ze dan in elk geval zou zeggen: “Leuk, met name mijn bezoek aan Store Support (zo heette excap tot 25 juni 2020, red.) was iets om nooit te vergeten, lieverd.”
Maar goed, twee dingen die dus echt not done waren: 1. Geen foto’s, waarop Ewald, Ivo, Máxima en Arjen geposeerd zouden staan, en 2. Geen publiciteitsstunts waar iemand later van zou kunnen zeggen: “Dit is 10 keer beter dan een advertentie.”
Zie daar onze uitdaging ;-)
H.K.H. Máxima was destijds ambassadrice van het microkrediet. Ze steunde hiermee vrouwen die in Argentinië een onderneming wilden starten. Dus in plaats van Groninger Mosterd of een poster van de Martinitoren, bedachten Ewald, Ivo en ik dat we een cheque zouden maken van 150 euro. Oftewel, we zouden alle drie een microkrediet aanbieden. In onze beleving zou geen prinses of ambassadrice die deze fenomenale cheque zou ontvangen weigeren.
Dus ik sta te trillen op mijn benen, wachtend op de lift die bij ons op kantoor, op de vijfde etage arriveert. Binnen nu en drie seconden opent de liftdeur en ontmoet ik een prinses. Een echte prinses. Zweet breekt me uit, ik check nog één keer mijn stropdas, ik wrijf mijn klamme handjes schoon aan mijn vers gestoomde pantalon, en daar is ze. Máxima, gevolgd door weet-ik-hoeveel mensen. Ze stapt op me af, zegt “goedemiddag” en we geven elkaar een hand…
Zover ik mij kan herinneren, heb ik niet vaak zoveel charisma in één persoon gezien. Bij het geven van de hand, stamel ik mijn naam en geef ik aan het heel moeilijk te vinden om een manier te vinden om haar aan te spreken. Ik geef aan moeite te hebben met de lange titel van Hare-Koninklijke-Hoogheid-Prinses-Máxima. Máxima kijkt me aan, lacht een prachtige lach en zegt: “Weet je, noem me dan maar gewoon prinses.”
Ewald, Ivo en ik leiden de prinses rond in ons kantoor, geven haar een presentatie over ons bedrijf en voordat de prinses en haar staf het doorhebben, arriveren we bij een slide waarop ze wordt gevraagd de rode knop in te drukken. De rode knop. Zo’n attribuut dat je tegenwoordig waarschijnlijk voor 2 euro bij de action koopt en waarmee je symbolisch dingen kunt lanceren. Dus nietsvermoedend drukt de prinses op de knop, en weet je wat er gebeurt? Ewald drukt snel op Enter en de Power Point-presentatie gaat over in de nieuwe website van Store Support.
De nieuwe website is zojuist gelanceerd
O ja, ik zou nog terugkomen op het fotomoment.
Dus als dank voor de prinses voor het lanceren, pak ik het goed verstopte cadeau (de jonkvrouw, de Rijksdienst, niemand houdt ervan dat je de prinses cadeautje aanbiedt) en vraag de prinses deze uit te pakken. De fotograaf, die namens het koningshuis aanwezig is (overige pers is op dat moment verboden in ons kantoor), lacht van de lumineuze geste en voelt het fotoverzoek al aankomen.
De prinses is zichtbaar verrast door het moment, neemt de cheque met drie microkredieten in ontvangst en is zo sportief om samen met ons op de foto te gaan. De fotograaf schudt lachend zijn hoofd, schiet de plaat en stuurt hem later naar ons op.
Overhandiging van de cheque, met een even-zo-trotse burgemeester op de achtergrond
Tot de dag van vandaag denk ik nog regelmatig terug aan dit moment. Ik kan geen (inmiddels) koningin zien, zonder terug te denken aan ons. En stiekem hoop ik dat ze iedere keer aan ons denkt wanneer ze ergens de woorden ‘Store’ of ‘Support’ ziet of leest.
En heel misschien is ze incognito wel lid geworden van de nieuwsbrief, omdat de Koningin nou eenmaal geboren is om als mystery guest door het leven te willen. En dat snap ik heel goed.