De dinsdag is een beetje stuk. En 5 argumenten waarom we ‘m wel weer fixen
Graag deel ik een aantal gedachtes met je, verzameld tot een blog waarin ik je meeneem in een update over ons bedrijf: Ons wel-en-wee en een vijftal overwegingen die mij hebben geholpen, waar jij wellicht ook iets aan hebt.
Even een paar jaartjes terug. Mijn liefste oudste dochter (als ik dochter in het algemeen zeg, wordt de andere, Emma, boos), was nog jong. Ik besloot op de dinsdagen niet op kantoor te verschijnen maar het beste in mijzelf en ons bedrijf te zoeken. De eerste set uren van de dag ging naar de lange termijn uitdagingen van ons bedrijf, het tweede deel werd ingevuld met sport en het derde deel werd ingevuld met schoolplein, zwemles, ballet en speelafspraakjes. De dinsdag was een topdag, dat hadden er wel zeven in een week mogen zijn. Maar Corona bepaalde anders.
We schrijven 27 oktober. Een dinsdag in oktober die in andere jaren voorbij was gegaan als heel veel anderen, maar een dinsdag is geen dinsdag meer. De dinsdag is een beetje stuk gegaan, een beetje besmet geraakt.
‘Pressco Dinsdag’
In een eerdere blog, in een ver verleden, schreef ik hoe ons de eerste Corona-week was vergaan. Zoals ik toen beschreef was het alsof we een hoofdrol in een film hadden gekregen die we nooit wilden spelen. De vonken spatten van de crisis af, zorgen en stress deden de hele dag één-tweetjes over wie de meeste aandacht kreeg in mijn hoofd en de fenomenen Zoom en Teams stonden nog in de kinderschoentjes.
Mark Rutte en zijn team van Ministers, OMT-leden en tolk Irma bepaalden dat dinsdag de dag werd om persconferenties te geven. Wanneer de horeca te gezellig werd, wanneer de ziekenhuizen hun bezetting zagen toenemen, wanneer supermarkten hun senioren een eigen uurtje zouden moeten geven, wanneer thuis weer een kantoor moest worden… Premier Rutte vertelde het ons. En inderdaad, zo waren er nog veel meer oproepen en maatregelen.
Nu we weer in een lockdown zitten, lijkt het alsof Rutte alleen maar slecht nieuws heeft gepresenteerd. Dat hij alleen maar in termen van aanscherping in plaats van versoepeling sprak en ons alleen maar verder meenam in een duistere dans waarin besmettingen en maatregelen pirouetjes maakten in een vicieuze cirkel. En iedere keer als ik wist dat het ‘Pressco Dinsdag’ werd, was ik onrustig, gestrest en bezorgd. Over de gevolgen van de maatregelen voor ons bedrijf, voor ons als mens en voor mijn gezin.
De dinsdag werd een metafoor voor een tijdsblok waarin je het volk toespreekt. Binnen ons bedrijf werd het een persconferentie genoemd wanneer ik mijn collega’s bijpraatte over de stand van zaken binnen excap en de dinsdag, de 19 uur op dinsdag, was alsof je zondag om 19 uur Studio Sport ging kijken, met het bord op schoot.
Dit was niet de dinsdag die ik wil herinneren. Ik wil onthouden dat er ook goede berichten waren. Lichtpuntjes van Rutte, hardwerkende collega’s op kantoor, prachtige deals bij klanten, succesvolle projecten die werden uitgevoerd via digitale wegen. En ik wil ook onthouden dat we met iedereen binnen excap dagelijks hard werken, elkaar steunen wanneer we het even pittig hebben en niet vergeten stil te staan bij successen.
Wat goed is om te onthouden
Tussen zondag de 15de (maart, red.) en de dag van nu is er dermate veel Corona content verzameld, dat er waarschijnlijk een extra Google.com moet worden gemaakt om deze allemaal op te kunnen slaan. Ik zie deze blog dan ook niet als een poging hier nog meer aan toe te voegen. Liever voeg ik op deze herfstige dinsdag iets anders toe. Om terug te kijken, als mens, als professional, als ondernemer.
Vaak heb ik de neiging om 2020 heel snel af te sluiten. Als kalenderjaar, maar ook inhoudelijk. Ik hoor je denken: “2020 Is inderdaad een jaar om snel te vergeten.” Maar dat is‘ie niet. Het is een wetenschappelijk feit dat wij meer verdriet ervaren wanneer we iets verliezen, dan dat we blij zijn als we iets winnen. Die neiging hebben we ook als we terugblikken. We hebben moeite om positief te blijven.
Zo’n Corona epidemie vergroot dat en doet ons denken dat alles maar sh** is. Maar dat is het niet. Althans, dat is niet het enige. Het klopt dat het een crisis is die hard inhakt op onze gezondheid en de gezondheidssector van ons land. Het klopt ook dat het zakelijk een zwaar jaar is voor velen, net zoals voor ons. Maar ik pas ervoor om met dit eenzijdige gevoel een bedrijf te runnen, of als persoon op deze wijze in het leven te staan.
Daarom geef ik vijf voorbeelden, vijf argumenten die bijdragen aan deze overtuiging. Hopelijk helpt het jou. Hopelijk helpt het je vol te houden. Totdat Rutte en zijn collega’s iets meer land en iets minder crisis managen. Totdat meneer Diederik Gommers en zijn collega’s onze zorgen kunnen wegnemen en Zorg in al zijn breedte weer kunnen uitvoeren. En hopelijk helpt het vooral om vol te houden totdat de dinsdag weer gewoon dinsdag is.
1. De zekerheid van onzekerheid
Die Corona, die is er nog wel even. Er vanuit gaande dat we geen wonderen mogen verwachten van vaccinatieprogramma’s, veel mensen wachten op de juiste zorg en de economie een warming up nodig heeft voordat deze echt weer up to speed is, is het erg lastig in te schatten hoe de wereld er over een maand, laat staan over een jaar, uitziet. Misschien is het daarom goed om de onzekerheid iets meer te gaan omarmen als enige zekerheid die we hebben (deze quote heb ik overigens geleend van Ewald. Dank!). Om vanuit die gedachte te leven, te managen, besluiten te nemen en terug te kijken.
2. Openheid
Vanochtend had ik een leuk gesprek met Ed. Een man die al jaren beoordeelt of wij in Nederland en België onze ISO certificaten mogen blijven voeren. Een man van processen, richtlijnen en audits. Maar ook een man die ziet dat Corona in geen enkele ISO valt samen te vatten. Al pratende bevestigden we dat dit een tijd is waarin de communicatie niet alleen goed is wanneer deze goed wordt gestroomlijnd, het gaat er vooral om wát je communiceert.
De afgelopen maanden heb ik binnen excap, samen met het MT, veelvuldig updates gegeven aan het hele team van Captains. Dat begon op zondagavond 15 maart, zette zich voort in wekelijkse updates die ik op vrijdag of in het weekend mailde en werden uitgebreid met interne ‘persconferenties’ die via Zoom werden gegeven. Hierin waren we niet alleen open over de cijfers, ook de besluiten die je liever niet neemt, verdienden de openheid die er bij hoort. Bijvoorbeeld wanneer je helaas een aantal contracten niet kunt verlengen.
En daarbij zijn we ook open over de reden waarom zaken in Nederland soms iets anders gaan dan in België. Natuurlijk omdat het vanuit wet- en regelgeving een ander land is. Ook bevinden wij ons in de positie dat we dit jaar krimpen in Nederland en (hard) groeien in België. Dit vraagt om duidelijke besluiten die wij open delen.
3. Menselijkheid
Over openheid gesproken. Openheid is een groot goed, menselijkheid misschien wel groter. Het verschil? De eerste gaat over wat je communiceert, de tweede gaat over hoe en met wie. Als we kijken naar de mensen om ons heen die ons in deze crisis zullen bijblijven, dan kijken we in hoge mate naar de menselijkheid die zij toonden. Moeilijke besluiten die met respect werden genomen. Lastige gesprekken die rustig en weloverwogen werden gevoerd. En mensen die, ondanks de 1,5 meter afstand, een gevoelsmatige hand op je schouder legden. Het zijn vaak ook de mensen die niet schrokken toen hun stem haperde, hun ogen traanden of even geen antwoord wisten op een moeilijke vraag. Misschien is crisismanagement vooral een drama waarin je geen rol speelt, maar juist jezelf bent.
4. Accepteer de grenzen van je invloed
Ergernis wordt gevoed door het gevoel dat je geen invloed hebt. Eén van de lessen die we binnen excap hebben geleerd is dat je continu moet focussen op de zaken waar je wel invloed op hebt. Ik heb mijzelf er talloze keren op betrapt dat Corona-gerelateerde frustraties niet kwamen door mijn werk, maar door de vele prikkels daar omheen. Door alles te willen lezen op Twitter, verdrietige achtergronden te lezen in de Volkskrant en iedere avond ‘een rondje nieuws, Op1 en Jinek te doen’. En inderdaad, de prikkels worden alleen maar frustrerender als je de meningen en overtuigingen van de andere (soms vrij bijzondere) miljoenen virologen volgt, die Nederland schijnt te kennen.
Kortom, span je niet teveel in voor zaken die je niet kunt bewegen, want je kunt ze al helemaal niet veranderen.
5. De micro-momenten zijn groter dan je denkt
Sommige dagen gaan voorbij alsof er weinig anders is dan Covid-dit en Covid-dat. Maar zoals ik aangaf, dat klopt niet. Soms moet je nog een keer kijken.
En nog een keer.
Dan is het indrukwekkend om te zien hoe snel we in deze tijden kunnen veranderen. Dan is het niet alleen functioneel, maar ook waardevol om op vrijdagavond met je compagnons een glas wijn te drinken en vanachter Zoom de week even te laten passeren. Dan is het zo ontzettend knap dat je dochters lachend en vrolijk naar school gaan, maar dat je daar eigenlijk te weinig bij stil staat. Dan moet je nog gelukkiger zijn met positieve berichten die je zieke moeder heeft gekregen.
Inderdaad, we moeten iedere dag op zoek gaan naar iets kleins, want anders wordt ‘dat andere’ veel te groot.
Tot slot
Die dinsdagen, die worden wel weer normaal. We zien in de tweede lockdown een ander gedrag dan bij de eerste. Minder paniek, meer de wil om op een goede manier om te gaan met de aanwezigheid van een virus. Minder opdrachten die stil kwamen te staan, meer nieuwe aanwas. Minder onzekerheid bij mijn collega’s, en nog meer inzet en focus. En tegelijkertijd weten we dat we er nog niet zijn. Maar dat is nou eenmaal het zekere onzekere.
Komende maanden hebben we het druk, alsof het een ‘gewoon’ vierde kwartaal van het jaar is. Agenda’s lopen voller, ondanks de volatiliteit om ons heen. Ik hoop voor iedereen dat er richting eind 2020 weer wat lucht in de maatregelen zit, zodat december een beetje december wordt. En dat dinsdag weer een beetje dinsdag is.
