De film van 2020 – Een ‘Cut’-jaar

Het jaarverslag van excap

Halverwege maart schreef ik een blog over de rare wereld waarin we terecht waren gekomen. Fictief bijna. Een film, waarin we allemaal op onze eigen manier, met onze eigen uitdagingen, een rol in speelden. Beter gezegd: we werden allemaal figurant van de hoofdpersoon die Corona heette. We acteerden ons een weg naar de eindversie, niet wetende waar het script zou stoppen.

En iedere keer als we dachten dat we op de goede weg waren, riep iemand heel hard ‘Cut!.’ Dan sloten we onszelf op, wachtten we op verlossende maatregelen en speelden we de scène nog een keer.  Met gepaste tegenzin, maar met evenveel moed, motivatie en vertrouwen dat het goedkomt.

Lieve lezer, het was me het jaar wel. Het voelt als gisteren dat ik de vorige eindejaarsblog schreef. Toen moedigde ik jou en mijzelf nog aan om in de roller coaster waarin we leven af en toe een beetje rustig aan te doen. Immers, zoals een wijs man ooit tegen mij zei: “Arjen, je kunt beter streven naar een beetje van alles, dan alles van niets.”

Toch mis ik die rollercoaster, wij allemaal denk ik. Achteraf verdenk ik niet Bill Gates maar Danny Vera ervan dat hij allang wist dat onze samenleving in een achtbaan zou transformeren waar de Efteling jaloers op zou zijn. Daarover gesproken, De Efteling mis ik ook. En ik mis ook de prachtige avonden met mijn collega’s, zoals de jaarlijkse roast (zoals het hoort, in smoking, zie foto) die wij organiseren. Om elkaar te kakken te zetten, maar ook om elkaar binnen anderhalve meter te vertellen dat we als team excap niet zonder elkaar kunnen.

Man, man, man, wat een jaar was dit.

Ready voor de The Roast – januari 2020

Kwam het goed?

Ja, het kwam goed. Met een jaar dat bijna de finish heeft bereikt mogen we concluderen dat het goed kwam. Want wees eerlijk, dit jaar was hét jaar dat je niet alleen beoordeelt op de omzet die je hebt genoteerd, de fantastische tripjes die je mocht maken of de mooie restaurants die je mocht bezoeken. Dit was het jaar waar je uiteindelijk op terugkijkt met een bredere blik. Ik zal een paar voorbeelden met je delen.

Het kwam goed omdat wederom bleek dat we beschikken over een groep klanten en partners die lieten blijken dat zakelijk samenwerken vaak rationeel tot stand komt, maar waarin de emotionele binding de brandstof is van het langetermijnsucces. Als bedrijf zijn wij in hoge mate afhankelijk van onderzoek dat op locatie plaatsvindt en advies dat face to face wordt gegeven. Met een hoge mate van gezond verstand, pragmatisme en vertrouwen hebben we binnen de grillen van Corona praktisch alle projecten kunnen voortzetten. Inderdaad, mede dankzij een shitload aan Zoom-sessies, Team-talks en ander digitaal contact. Heel eerlijk, 9 maanden na dato ben ik daar nog steeds niet aan gewend.

Het kwam goed omdat we terugkijken op een succesvolle lancering van excap. 2019 was nog maar net afgerond, we stonden in de startblokken van de lancering van onze nieuwe naam, lumineuze ideeën vlogen als aerosolen door de ruimte. We zouden klanten bezoeken voor een persoonlijke bekendmaking, we zouden een roadshow aan events laten touren en samen met de Captains zou er menig glas op worden geproost.

Maar de eerste lockdown gooide roet in het eten. We schakelden over op een online alternatief, waarbij het woord ‘alternatief’ afbreuk doet aan de output die we beogen. Store Support werd excap. Een naam die werd geboren in het jaar dat niemand, maar dan ook niemand, zich de rest van zijn leven zal vergeten. Mocht je nou nog even een heerlijke trip down memory lane willen ervaren, lees dan nog even rustig de 10-daagse-aftelkalender die voorafging aan de lancering van excap. Heerlijke, soort van All you need is love, leesvoer ;-)

Aflevering 1 van 10 van de aftelkalender naar excap

Het kwam goed omdat ik iedere dag leunde op een prachtig team van Captains. Echt waar, dames en heren: Wat. Een. Topcollega’s. Als ik zie hoe de veranderingsbereidheid was binnen het team, dan neem ik daar mijn pet voor af. Eerdere jaren was er soms een verzoek om thuis te werken, nu werd het verplicht.

Een jaar geleden maak je Valencia onveilig met elkaar ter viering van je 15-jarig bestaan, het jaar daarop is er nog geen kroeg bezocht. Het ene jaar leef je op een flow van een volle agenda, het andere jaar wordt je agenda uitgedaagd door een combinatie van thuisonderwijs van je kids en een agenda vol calls. Het ene jaar heb je soms het gevoel van “nou ja, die collega mag nu wel even zijn mond houden”, dit jaar mis je diezelfde collega omdat je hem/haar al veel te lang niet hebt gezien.

Het hele jaar hebben we onze kantoren in Amsterdam, Antwerpen en Groningen open gehouden. Logischerwijs in minimale bezetting, maar wel noodzakelijk, omdat ik heb gezien hoe belangrijk het is ‘voor ’t koppie’ (inderdaad, ook die van mij) om de mogelijkheid te hebben om fysiek en mentaal naar een kantoor te kunnen en anderen te ontmoeten. Maar heel eerlijk, ik mis mijn collega’s wel. Want écht elkaar zien, dat is het niet. Het is functioneel, afstandelijk en helemaal mijn collega’s in Amsterdam en Antwerpen lijken inmiddels op digitale vrienden. Maar wel stuk voor stuk prachtige mensen.

Astrid, Barbara, Danny, Dylan, Ellen, Elly, Frank, Grace, Jan, Jill, Kenneth, Klasien, Laura, Linda, Marcelline, ,Marliek, Michiel, Miranda, Renik, Rik, Roos, Mark, Thomas, Tom, Twan, Tyra, Willem, Yves & Yvette,

Ik spreek mede namens Ewald en Ivo als ik zeg dat we niet alleen terugkijken op een geweldige prestatie in 2020. Ik kijk vooral uit om samen met jullie een geweldig succes te maken van 2021! Daarover gesproken….

Het kómt goed. Alleen al kijkend naar het vaccin en de potentie voor 2021. Gisteren sprak ik met Quinten, een zeer gewaardeerd Raad van Advies-lid van excap. Op de vraag hoe het ging, antwoordde ik dat van de zorgen en stress die ik had in maart, alleen stress is overgebleven. Ook stress vanuit de drukte, de volle agenda. Om een paar voorbeelden te geven:

• We groeien dit jaar in België;
• We hebben grote stappen gezet en grote projecten uitgevoerd rondom medewerker- en klantbeleving;
• Qua mystery guest-onderzoek zijn we nog steeds markleider.

In het eerste kwartaal wisten we bij God niet hoe het jaar zou eindigen. Dat weten we nu wel, en dat geeft rust. En wat vooral helpt: we krijgen steeds meer zicht op volgend jaar. We weten dat we als bedrijf, in Nederland en België, een hele goede start gaan neerzetten. We weten dat het buzzword anderhalvemetersamenleving langzaam plaats zal maken voor vaccinatiegraad. En de kans is groot dat ik 21 oktober de Tokyo marathon ga lopen, nadat dit event als één van de eerste ter wereld werd gecanceld (op 7 maart 2020,.).

Met andere woorden: ons geluk, vertrouwen en motivatie ontlenen we aan de potentie die we zien. Niet aan de ellende, op welke manier dan ook, van de afgelopen 9 maanden geleden.

Het kwam goed omdat… nou, omdat ik afgelopen maanden heb gezien dat er geen speld tussen de waarheid van clichés is te krijgen. Had ik net met mijn collega’s geconcludeerd dat er een paar zware maanden aan zaten te komen, dan gaf ik de meiden net even die extra kus en knuffel voor het slapen gaan. Had ik om meerdere redenen een rotweek, dan had ik een extra reden om even naar mijn moeder te gaan die vanwege een K-ziekte veel meer redenen heeft om te zeggen dat het geen leuke week was.

En andersom is ook waar. Haalden we die prachtige klus binnen, dan dronk ik een extra glaasje Licor 43 (nog steeds mijn favoriet). Had je de mogelijkheid om op vakantie te gaan in tijden van versoepeling, dan genoot je 10 keer extra van de prachtige momenten, zoals dat etentje in Frankrijk (toen het mocht en kon). Dan zei je nog een keer hardop tegen elkaar dat het niet het hele jaar kommer en kwel was. Haalde je jongste dochter haar zwemdiploma A? Dan vierde je dat alsof er een olympische medaille werd behaald. Als je dacht dat je het soms pittig had, dan werd je door Jinek, Beau en Op1 herinnerd aan de strijd die de zorgsector levert, met alle échte problemen die daarbij komen kijken.  

Familie Hijum & Lausberg diner in het prachtige Frankrijk, zomer 2020

Maar het was niet makkelijk.

Natuurlijk was het niet makkelijk. Er waren momenten in 2020 dat ik met tranen in mijn ogen naar een computerscherm staarde. Bijvoorbeeld wanneer ik een update schreef aan mijn collega’s.

Want toen de pleuris uitbrak in maart hebben we er als MT voor gekozen dat we minimaal één keer per week alle collega’s een update gingen sturen over de afgelopen week en de week zie volgde. Om hen deelgenoot te maken van de uitdagingen, de successen en ons gevoel.

In de eerste maanden heette dit de zogenaamde ‘Corona-Update’, totdat Captain Michiel mij mailde met het verzoek om het C-woord niet te noemen in de titel van hoopvolle updates. Sinds die dag heet deze ‘nieuwsbrief’ derhalve de excap update. En inderdaad, vaak geschreven vol zinnen met positieve berichtgeving, en soms ook met een brok in mijn keel.

Want hoe mooi een NOW regeling ook is, hoe dankbaar we daar Mark Rutte ook voor moeten zijn als BV Nederland, en hoe belangrijk het ook is om besluiten te baseren op objectieve overwegingen… een contract niet verlengen doet pijn. Wanneer ik mij even mag richten tot Samira, Grace of Arjen; jullie zouden allemaal nog bij excap hebben gewerkt als het virus ons niet was overkomen.

Moeilijk was het ook in april, toen we een rits maatregelen namen binnen het bedrijf. Pittige besluiten die op korte termijn pijn gingen doen, om ons op lange termijn sterker te maken. Vanachter Zoom, ondersteund door PowerPoint praatte ik richting mijn collega’s. Wat hielp waren de woorden die ik de nacht ervoor had gelezen in het boek: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’, van Charlie Mackesy. Yvette, nogmaals dank voor deze leestip! Je kent ‘m misschien wel. Het boek gaat wellicht de geschiedenis in als het boek dat je aan het denken zet. Simpele uitspraken met een grote betekenis. Het verhaal van een vriendschap tussen de jongen en de dieren is ontroerend en verrijkend. Bijvoorbeeld:

Uit: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’

Het feit dat dit soort momenten en dit soort presentaties plaatsvonden waren niet makkelijk. Maar wel leerzaam. Net als de digitale transformatie die ook wij als bedrijf hebben doorgemaakt. Zoals het vaak gaat met heftige, impactvolle gebeurtenissen, we gaan over jaren pas echt merken dat we er als persoon of als bedrijf ook door groeiden.

Maar bovenal was het voor velen, en wellicht ook voor jou, een Cut-jaar, omdat de gezondheid jou of je naasten in de steek heeft gelaten. Soms met grote gevolgen. Ook is de kans groot dat je een vader, moeder, opa, oma, vriend, vriendin, scharrel, of collega niet hebt kunnen zien vanwege risico-groep-gerelateerde redenen. Verdrietig, heel verdrietig. En ook: oneerlijk.

Corona is oneerlijk. Als Corona het bordspel was dat we met Kerst in een veel te klein gezelschap zouden spelen, dan was het waarschijnlijk onmogelijk om te winnen. Het is als een dobbelsteen waarmee je geen 6 kunt gooien, als Monopoly waarbij je iedere beurt in de gevangenis belandt, het is die sjoelbak waar de schijven niet door de gaten blijken te passen, het is als de schaakpartij waarbij je bij voorbaat als schaakmat staat, het is Mens Erger Je Niet spelen op het hoogste niveau van je bloeddruk. En waarschijnlijk blijft dat de komende maanden het gevoel.

Tot volgend jaar

Mocht je deze blog nou lezen op 18 december, dan is de kans groot dat ik op pad ben. Dan heb ik zojuist ca. 120 couverts opgehaald bij een vriend van de firma: topchef Tom Hartjes.

Toen op vrijdag de 13^de van maart de wereld in shock-stand ging, namen Ewald, Ivo en ik ons één ding voor: als we hier uit komen, zowel zakelijk als qua gezondheid, dan vieren we dat aan het einde van het jaar. Met de belangrijkste personen om ons heen.

Iedere collega zal vanavond met een vriend, vriendin, partner of gezin genieten van een heerlijk diner dat mijn compagnons en ik zullen bezorgen.

Inderdaad, met een hele dikke knuffel op 1,5 meter afstand. En terwijl we onze ronde doen in Nederland en België (met dank aan Yves), rijden we ook langs onze (schoon)ouders. Want nogmaals, hoe stoer ik ook soms wil doen, alle clichés zijn waar: aan het einde van zo’n jaar weet je wie echt belangrijk voor je zijn.

Maak er prachtige feestdagen van, je hebt het meer dan verdiend. En denk op Oudejaarsdag nog even aan de inleiding van dit verhaal. Op één januari is er een stemmetje in de hoofd dat “Cut!” roept. Dat is het moment waarop we de kans krijgen deze nare film nog eens opnieuw op te nemen. Vol gezondheid, geluk en succes. En jij speelt de hoofdrol ;-)

Mede namens,

Yvette, Yves, Willem, Tyra, Twan, Tom, Thomas, Mark, Roos, Rik, Renik, Miranda, Michiel, Marliek, Marcelline, Linda, Laura, Klasien, Kenneth, Jill, Jan, Ivo, Grace, Frank, Elly, Ellen, Ewald, Dylan, Danny, Barbara & Astrid,

X

Arjen